Rozsyłanie zaproszeń na ślub posiada długą tradycję, którą należy liczyć już od Wieków Średnich. Oczywisty jest fakt, że większość ludzi wówczas żyjących cierpiała na analfabetyzm, dlatego też pisemne zaproszenia ślubne były przywilejem klas panujących.
Niewykształconych ludzi często powiadamiano ustnie używając gońców i heroldów. W zwyczajach wiejskich przyszła mężatka zapraszała na zaślubiny i wesele osobiście. Długoletni monopol arystokracji w układaniu zaproszeń na ślub sprawił, że współcześnie istnieją pewne sztywne normy ich tworzenia.

Jak wiadomo język francuski przez całe wieki (w zasadzie od Ludwika XIV) był językiem klas wyższych. Szlachta na całym globie władała nim biegle, tak jak niegdyś językiem łacińskim. Francuski (zobacz kurs francuskiego) przeniknął do wielu dziedzin życia, w tym do kontaktów dyplomatycznych i sztuki pisania listów. Dlatego trudno się dziwić, że do teraz na zaproszeniu ślubnym kaligrafuje się na końcu skrót: R. S. V. P.. Wiele razy ludzie nie wiedzą, cóż ten skrót znaczy i dlaczego się go tam zapisuje. Wszystkim głodnym wiedzy rozjaśniam: oznacza on francuskie zdanie „respondez s’il vous plait”, czyli „proszę odpowiedzieć”. Obok należy umieścić dane kontaktowe, których zaproszona osoba może użyć, by zaakceptować lub odrzucić zaproszenie.

Oprócz zapisywania francuskiego skrótowca, powinno się zaproszenia na ślub formułować w trzeciej osobie (czyli np. „Oświadcza się, iż„). Powszechnie jednak lekceważy się tę regułę, używając mniej sztywne zwroty w pierwszej osobie (”Z radością informujemy, że..” itd.). Do powszechnych reguł zaliczamy również stosowne wyprzedzenie – zaproszenia na ślub należy dostarczyć na 60-90 dni przed jego datą. Należy pamiętać też o bezbłędnej gramatyce, ortografii i zwięzłości informacji. Dobra karta z formułką zaproszenia powinna być krótka i rzeczowa. W kwestii estetyki od lat przeważa trend, by stworzenie jej zlecać studiom artystycznym. W ten sposób każde zaproszenie na ślub (http://soapbubble.pl/) może stać się niepodrabianym dziełem sztuki.